امپرسیونیسم چیست؟

امپرسیونیسم چیست؟

بنا به تعریف، امپرسیونیسم یک جنبش هنری آوانگارد قرن نوزدهمی است که در فرانسه به‌عنوان واکنشی علیه هنر تثبیت‌شده آکادمی فرانسه و نمایشگاه‌های سالانه (سالون) تحت حمایت دولت شکل گرفت. هدف این بود که با نقاشی صحنه‌ها و موضوعات در محل، با استفاده از ضربه‌های قلم‌مو قابل‌مشاهده برای ثبت کیفیت‌های متغیر نور و حرکت، تأثیرات بصری را به‌طور دقیق به تصویر بکشد.

امروزه یکی از محبوب‌ترین جنبش‌های هنری جهانی، که با برخی از بالاترین قیمت‌ها به فروش می‌رسد، امپرسیونیسم در زمان خود بحث‌برانگیز و مرزشکنی تلقی می‌شد و هنرمندانی مانند مونه، دگا و رنوار توسط نهاد هنری دوری می‌کردند و با سبک جدید رادیکال نقاشی خودسر و صدای زیادی به پا کردند.

تاریخ‌ : ۱۸۶۷-۱۸۸۶
مناطق : فرانسه و بعداً انگلستان.
هنرمندان : کلود مونه، ادگار دگا، پل سزان، پیر آگوست رنوار، کامیل پیسارو، آلفرد سیسلی

خاستگاه امپرسیونیسم

در بهار ۱۸۷۴، گروهی از نقاشان فرانسوی ناشناس که در آن زمان خود را Le Societé Anonyme des Artistes می‌نامیدند و نمایشگاه‌هایی را که تحت کنترل سالن پاریس نبود، در بهار ۱۸۷۴ برگزار کردند، نمایشگاهی را در فضای استودیو عکاس سابق خود در فضای استودیو یک عکاس سابق برگزار کردند. این نمایشگاه شامل آثاری از کلود مونه، پیر آگوست رنوار، ادگار دگا، پل سزان، کامیل پیسارو، آلفرد سیسلی و برته موریسو بود. حدود ۲۰۰ اثر به نمایش گذاشته شد که توسط حدود ۴۰۰۰ نفر دیده شد. همان‌طور که داستان شناخته شده می‌رود، منتقد هنری لوئیس لروی یک بررسی از نمایشگاه را انجام داد و به طرز مسخره‌ای گروه امپرسیونیست‌ها را پس از نقاشی مونه Impression: Sunrise ( تاثیر : طلوع خورشید ) که به‌ویژه توسط منتقدان مورد تمسخر قرار گرفت، نام‌گذاری کرد. «من از آن مطمئن بودم. من فقط به خودم می‌گفتم که ازآنجایی‌ نام نقاشی “تاثیر” است، باید تأثیری در آن وجود داشته باشد… و چه آزادی، چه راحتی کار! حتی یک کاغذدیواری سفید  از آن منظره دریایی بهتر است. » این سخنان تمسخر‌آمیز لروی بود.

بااین‌حال، هنرمندان این اصطلاح را انتخاب کردند و ازآن‌پس به‌عنوان امپرسیونیست‌ها شناخته شدند. این نمایشگاه تاریخ‌ساز شد. این اولین باری بود که پاریس شاهد یک نمایشگاه مستقل در مقیاس بزرگ از هنر آوانگارد، چالشی مستقیم با سالن، موضوع و روش‌های تاریخی سنت آکادمیک و دنیای هنر رسمی بود.

کلود مونه، انعکاس سبز نیلوفرهای آبی
Claude Monet, Water Lilies Green Reflection

ایده‌های کلیدی پشت امپرسیونیسم

بزرگ‌ترین تفاوت بین سبک و روش امپرسیونیست‌ها در مقایسه باهنر تأسیس آکادمی هنر‌های زیبا این بود که این هنرمندان از تصویرسازی کاملاً واقع‌گرایانه از موضوع تاریخی دور شدند. آن‌ها به طبیعت و مناظر (می‌توان به مناظر بندر مونه، مناظر دریایی و آثار باغ فکر کرد)، و همچنین صحنه‌های زندگی روزمره شهری (به ورود دگا به سالن‌های رقص، خانه‌های اپرا و کلاس‌های باله برای نقاشی کردن این موضوعات روزمره در آن زمان و یا نگاه تیزبین رنوار برای افرادی که به دنبال اوقات فراغت پاریس هستند فکر می‌کردند) علاقه داشتند.

امپرسیونیست‌ها که ترجیح می‌دادند در هوای آزاد یا در محل کار کنند، به‌جای استودیو، متوجه شدند که می‌توانند اثرات بی‌ثبات و همیشه در حال تغییر نور خورشید، اثرات گذرا نور و رنگ و جوهر موضوع خود را با نقاشی سریع، با سوژه‌های خود درست در مقابل آن‌ها، بهتر بگیرند. قلم‌مو آن‌ها سریع شد، بیشتر به ضربات و ضربه‌های جداگانه تقسیم‌شده بود تا کیفیت زودگذر نور را به دستاورد.

ادگار دگا، کلاس رقص
Edgar Degas, The Dance Class

پیر آگوست رنوار، رقص در بوگیوال
Pierre Auguste Renoir, Dance at Bougival

مقاله: هنر پاپ آرت

امپرسیونیست‌های معروف

کلود مونه مسلماً مشهورترین امپرسیونیست و همچنین تنها کسی است که در طول زندگی خود به نقاشی صحنه‌های طبیعت ادامه داد. دوره اولیه مونه همچنین شامل صحنه‌های زیادی از زندگی روزمره مدرن بود، اما اشتیاق اصلی او به تصویر کشیدن دیدگاه رادیکال و پرشور خود از طبیعت بود. می‌توان گفت که این در معروف‌ترین و محبوب‌ترین نقاشی او یعنی نیلوفر‌های آبی به اوج خود رسید. در سال ۱۸۹۳، مونه نواری را از آن‌سوی جاده خانه‌اش در گیورنی خرید، جایی که او یک باغ نیلوفر آبی کشت کرد. در ۲۰ سال آخر عمرش، بود که در نقاشی‌هایش از نیلوفر‌های آبی و پل ژاپنی، نوع جدیدی از فضای گرایی را در نقاشی با آن ترکیب باز آغاز کرد.

چرخه بزرگ نیلوفر آبی مونه توسط خود مونه به‌عنوان نمادی برای صلح پس از آتش بس در سال ۱۹۱۸ به دولت فرانسه پیشنهاد شد و در سال ۱۹۲۷، چند ماه پس از مرگ او، در موزه Orangerie آویزان شد. آندره ماسون با اشاره به کلیسای سیستین این را به‌عنوان “ششستین امپرسیونیسم” توصیف کرد. علاوه بر امپرسیون، طلوع خورشید و نیلوفرهای آبی نمادین، شاهکارهای این هنرمند شامل است.

کلود مونه، کوکلیکوتز
Claude Monet, Coquelicots

ادگار دگا (۱۸۳۴-۱۹۱۷)

اگرچه ادگار دگا از واجد شرایط بودن به‌عنوان یک هنرمند امپرسیونیست خودداری کرد – ترجیح می‌داد به‌جای آن خود را “رئالیست” یا “مستقل” بنامد، اما ادگار دگا یکی از نمادین‌ترین هنرمندان جنبش امپرسیونیستی در فرانسه بود، که تنها به دلیل علاقه‌اش به محیط‌های داخلی که با نور مصنوعی بر مناظر هوای معمولی روشن می‌شد، از سایر اعضا متمایز شد. او در سال ۱۸۳۴ در پاریس به دنیا آمد و زیر نظر لوئی لاموث – شاگرد سابق ژان آگوست-دومینیک انگر – در مدرسه هنر‌های زیبای هنر‌های زیبا و نقاشی‌های قبلی او موضوعات و سبک‌های آکادمیک را به نمایش گذاشت. تنها در سال ۱۸۶۵ بود که او تغییر مسیر داد و توجه خود را بر صحنه‌های زندگی مدرن متمرکز کرد: از کافه‌ها و تئاتر‌های شلوغ گرفته تا مسابقات اسب‌دوانی و مهم‌تر از همه، رقصندگان باله نمادین خود. او که وقف مطالعه و نمایش واقع‌گرایانه حرکت بود، موضوع ایده‌آل را در رقصندگان یافت و درنهایت حدود ۱۵۰۰ اثر در رسانه‌های مختلف در این زمینه تولید کرد.

ادگار دگا، در مسابقه
Edgar Degas, At the Races

کامیل پیسارو (۱۸۳۰-۱۹۰۳)

کامیل پیسارو که اغلب به‌عنوان “پدر امپرسیونیسم” شناخته می‌شود، تنها هنرمندی بود که به همراه ادگار دگا در هر هشت نمایشگاه امپرسیونیستی از سال ۱۸۷۴ تا ۱۸۸۶ شرکت کرد.
او به خاطر نمایش‌های مکاشفه‌آمیزش که مناظر وزندگی شهری فرانسوی را به تصویر می‌کشد، شناخته می‌شود، زیرا با دیگر امپرسیونیست‌ها میل به ثبت دنیای مدرن با ثبت جلوه‌های گذرا نور و رنگ با تمرکز خاص بر بافت‌ها و ارزش‌های رنگی را در میان گذاشت.
اگرچه در اواخر عمرش، دوستانش پل سیگناک و ژرژ سورات او را تشویق کردند تا تکنیک‌های پوینتیلیسم و نئوامپرسیونیسم را کشف کند، اما پس از مدتی دوباره به کار در سبک امپرسیونیسم بازگشت.
یکی از مهم‌ترین اعضای اصلی جنبش، پیسارو بود که گروه را با تشویق و حمایت از دیگر اعضا نگه داشت، تا جایی که مورخ هنر، جان روالد، پیسارو را “رئیس نقاشان امپرسیونیست” نامید، نه‌تنها به این دلیل که او قدیمی‌ترین گروه بود، بلکه “به دلیل خرد و شخصیت متعادل، مهربان و خونگرمش”.

لیستی از مشهور ترین آثار او :

1. ” Two Women Chatting by the Sea “
2. ” St.Thomas”
3. ” Road to Versailles at Louveciennes “
4. ” The Boulevard Montmartre at Night “
5. ” The Boulevard Montmartre on a Winter Morning “

کامیل پیسارو، بلوار مونمارتر در شب
Camille Pissarro, The Boulevard Montmartre at Night

میراث

هفت نمایشگاه دیگر در فواصل زمانی تا سال ۱۸۸۶ دنبال شد و نفوذ امپرسیونیسم فراتر از فرانسه، به‌ویژه در بریتانیا گسترش یافت.
در اواسط دهه ۱۸۸۰، گروه شروع به انحلال کرد، زیرا هر هنرمند شروع به دنبال کردن اصول و علایق خود کرد. بااین‌حال، امپرسیونیسم راه را برای بسیاری از تجارب آوانگارد هموار کرد.
Impressionists نگرانی امپرسیونیسم را با ارائه طبیعت گرایانه نور و رنگ، متمرکز بر محتوای نمادین، نظم رسمی و ساختار، و اعتقاد به استفاده از رنگ به عنوان بیان احساسات و معنا رد کردند. طرفداران اصلی این جنبش ون گوگ، گوگن، سورات و هنرمندان سابق امپرسیونیست سزان و دگا بودند.
از سوی دیگر، نئوامپرسیونیست‌هایی مانند ژرژ سورات، پل سیگناک و پیروان آن‌ها از نظریه نوری الهام گرفتند و درنهایت خودانگیختگی تصادفی امپرسیونیسم را کنار گذاشتند و به نفع تکنیک نقاشی سنجیده و مبتنی بر علم بودند.
اگرچه در ابتدا با تمسخر مورد استقبال قرار گرفت، امروزه امپرسیونیسم به‌طور گسترده مورد تحسین قرارگرفته و به برخی از بالاترین قیمت‌ها فروخته می‌شود.

منبع : magazine.artland

امیدواریم که مطلب ” امپرسیونیسم ” موردتوجه شما قرارگرفته باشد.

• انجام مقاله و پایان نامه رشته هنر(کلیه گرایش‌ها) مقطع کارشناسی و ارشد.
• چنانچه برای انجام پروژه و ژوژمان دانشجویی خود، نیاز به کمک دارید اینجا را کلیک نمایید.
• جهت مشاوره با ما در ارتباط باشید. واتساب– تلگرام