پارچه‌بافی دوره امویان. پارچه‌بافی، پیشرفته‌ترین صنعت در دنیای اسلام بود و نساجی در سطح بالایی قرار داشت. قسمتی از تولیدات نساجی، تحت نظارت دولت اسلامی بود که پارچه‌ها و تزیینات مخصوص پوشاک خلفا، مقامات بالای دولتی و جامه‌های اهدایی دربار به نمایندگان کشورهای خارجی را تولید می‌کرد.
در اوایل دوره‌ی اسلامی، منسوجات با سبک قبطی و ساسانی تهیه می‌شد؛ اما به تدریج، سبک اسلامی در تمام سرزمین‌های تحت فرمان مسلمانان رواج یافت. با فتح مصر به دست مسلمانان، زندگی میسحیان و قطبی‌‌های بومی آن سرزمین مانند گذشته جریان داشت و آنان در کارگاه‌های پارچه‌بافی، مشغول به کار بودند.
تولید منسوجات ابریشمی در دوره‌ی امویان اوج گرفت که در ایجاد کارگاه‌های ابریشم‌بافی اندلس توسط اعراب، تاثیر گذاشت. احتمالا در قرن چهارم کارگاه‌های دولتی تهیه حریر برای دربار خلفا وجود داشت. در این زمان پارچه بافت هجر(بحرین) با ارزش بود و گاهی به عنوان هدیه داده می‌شد. برد یمانی هم پارچه نفیسی بود که گاهی خانه خدا را با آن می‌پوشاندند.
هنرهایی که در خاور نزدیک در زمان بنی امیه توسعه یافت، تحت تاثیر هنرهایی بود که در منطقه وجود داشت. اقوامی که وارث هنر یونانی – رومی بودند، از دو سنت روم شرقی و ایران ساسانی اقتباس می‌نمودند. احتمالا پیش زمینه هنری اعراب، محدود بود و اسلام تا حد زیادی این وضعیت را تغییر داد. در زمان امویان، بافت پارچه های گل‌دار و با نقش و نگار رواج یافت. خلفای بنی امیه پارچه‌های حریر گل‌دار و پر نقش و نگار را می‌پسندیدند.
هشام بن عبدالملک بیش از دیگران به این نوع پارچه ها علاقه داشت و لباس وی از آن پارچه‌ها تهیه می‌شد. طرح‌هایی مانند شاهینی که در حال چنگ انداختن به یک غزال است، حیوانات در دوایری به دنبال هم و …، بر روی پارچه‌های رنگارنگ این دوره دیده می‌شود. از طریق این پارچه‌ها، طرح منسوجات مغربی در اسپانیا نفوذ کرد. کتیبه یکی از مشخصات بسیاری از منسوجات در دوره امویان بود.
منبع: کتاب پارچه و پارچه بافی در تمدن اسلامی
- انجام پروژه های رشته هنر(کلیه گرایش‌ها)
- انجام مقاله و پایان نامه رشته هنر.
- تماس با ما از راه واتساپ
