تئاتر رومن و جشنواره های آن
شهر روم در سال ۷۵۳ ق.م مصادف با زمانی که یونان اشغال جنوب ایتالیا و سیسیل را آغاز کرده بود، بنیان نهاده شد. در ابتدا رم یک شهر کوچک تحت سلطه اتروریا بود اما در ۵۰۹ فرمانروای رم، آخرین پادشاه اتروسکی را سرنگون کرد و جمهوری مستقلی را بنا نهاد و توسعه را آغاز کرد.
آنگاه پس از جنگ اول پونیک با کارتاژ سیسیل را نیز تصاحب کرد درنتیجه این توسعه طلبی ها، رم بخش هایی از یونان را نیز که از مدت ها پیش تئاتر در آنجا شکوفا شده بود، تسخیر کرد و بدل به امپراتوری روم شد.
در ۲۴۰ق.م با هنر و تئاتر یونان آشنا شدند و درام یونان به آنها معرفی شد. البته درام به مفهوم یونانی در تئاتر روم نقش ناچیزی داشته چرا که تئاتر در روم همواره زیر نفوذ سرگرمی های گوناگون بوده است.
در سنت های نمایشی روم هر از گاهی شکل های تازه سرگرمی باب روز می شد. بعضی از آنها چند سده دوام داشتند و برخی به سرعت از نظر می افتادند. درام واقعی در روم را باید جزء آن دسته از سرگرمی هایی قرار داد که چند صباحی درخشید و سپس فرو مرد.
تئاتر رومن
اصطلاح هیستریون (بازیگر) را این بازیگران حرفه ای از اتروریا گرفت (در اتروسک بازیگران را ایستر می‌نامیدند). بعدها موسیقی و رقص به بدیهه گویی ها افزوده شد و شکل تازه ای به وجود آمدکه در ابتدا توسط بازیگران غیر حرفه ای و بعدها توسط بازیگران حرفه ای اجرا می شد.
یکی از فرمانروایان اتروسکی روم به نام تارکوین پدر، جشنواره لودی رومانی راه بعدها درام یونانی برای اولین بار در روم، در این جشواره معرفی شد، بنا نهاد و مسابقات ارابه رانی، مشت زنی و سرگرمی های دیگری نیز در آن گنجاند.
نقاشی های روی دیوار مقبره های اتروسک نیز جایگاه های بزرگ نمایش در جشنواره ها را نشان می دهند. بنابراین پیش از آن که تئاتر یونانی در روم شناخته شود، احتمالاً مکان هایی شبیه استادیوم در رم وجود داشته است.
علاوه بر اتروریا، جنوب ایتالیا نیز در تئاتر اولیه روم سهیم است، در حقیقت اولین تاثیرات از فارس های آتلان آمده که نام خود را از شهر اسکان در آتلا (نزدیک ناپل کنونی) گرفته است. فارس آتلان فایپولا آتلانا نامیده میشد.
این شکل نمایشی احتمالاً در نیمه اول سده سوم به روم صادر شده است زیرا در ۲۷۵ ق.م تسلط رومی ها برمناطق اسکان تثبیت شده بود. فارس های آتلان احتمالاً قطعات کوتاهی بودند که فی البداهه اجرا می شدند و شامل هجویه هایی بر اساطیر و موضوعات روز بودند. به نظر می رسد شخصیت های این نمایش همه لباس و صورتک ثابت و ویژه خود را داشتند.
بنابراین در ۲۴۰ ق.م وقتی که درام یونانی به روم صادر شد، اقسام مختلف سرگرمی ها مانند موسیقی، رقص، مسابقات ارابه رانی و مشت زنی در جشنواره های رومی کاملاً جا افتاده بودند و درام یونانی یا درام معمولی در آن زمان بر آنها افزوده شد.
گونه ها و عناصر نمایشی رومن ( بازیگری و کارگردانی )
اصطلاح معمول برای بازیگر در روم «هیستوریون» بود، اصطلاح کانتور (به معنای سخنور، تحریرکننده ) نیز بکار برده میشد. در آغاز بین بازیگر درام جدی و اجرا کننده میم (میموس یا سالتاتور) تمایز آشکاری وجود داشت، بازیگر میم منزلت کمتری داشت. اما در اواخر سلطه روم، اصطلاح هپستوریون به همه انواع بازیگران اطلاق میشد، غالب اجراکنندگان نمایش ها مرد بودند، تنها در میم بازیگر زن وجود داشت. در سده اول پیش از میلاد، با سقوط درام در روم، تاکید بسیاری بر بازیگران «ستاره» میشد، بطوری که به تدریج به جای یک نمایشنامه یک سلسله صحنه برای هنر نمائی بازیگر ستاره نوشته میشد. پانتومیم برای یک رقصگر طراحی میشد، در یک میم، تعداد زیادی بازیگر تنها برای تشدید تاثیرات نمایشی شرکت میکردند، معمولا بازیگر اصلی ستاره همه نمایش بود. شیوه بازیگری به تناسب شکل های نمایشی تغییر می یافت. در کمدی و تراژدی، شیوه بازیگری ظاهرا ادامه همان قراردادهای تکامل یافته در یونان بود. مثلا در شکل های سنتی درام، بازیگران همیشه مرد بودند، صورتک می پوشیدند و در یک نمایش نامه چندین نقش اجرا میکردند. در تراژدی بازی ها کند، با دکلماتوری بود، در کمدی بازی ها تندتر و گفتگو ها مکالمه ای بود. اکثر نقش ها نیاز به کارآیی در سخن گفتن، آواز خواندن و رقصیدن داشت. بازیگران روی تمرینات فنی دامنه داری انجام میدادند. از جمله، شکل نگه داشتن سر، نحوه قرار دادن پا، استفاده از دست، طنین صدای مناسب با احساس ها و موقعیت های متفاوت. از آنجا که در نمایش نامه های رومی گاه ۱۴۰۰۰تماشاگر در یک تئاتر گرد می آمدند، لذا بازیگران در حالات و حرکات خود اغراق میکردند تا از فواصل دور قابل تشخیص باشند همه اینها نشان دهنده آن است که فن بازیگری بسیار قرار دادی بوده است. در پانتومیم نقش اصلی بر عهده یک بازیگر بود. این بازیگران که زیبایی و نیروی بدنی خوبی داشتند، سراسر متکی به حالات و حرکات خود بودند و از این طریق شخصیت ها و موقعیت های مختلف را تجسم می بخشیدند. در دورانی که میم روز به روز اغراق شده‌تر و سطح‌تر می‌گردید. بسیاری از بازیگران پانتومیم به خاطر ظرافت و پیچیدگی حرکاتشان در تصویر گری حالات گوناگون، شهرت زیادی یافته بودند.
تئاتر رومن
صورتک و لباس در تئاتر رومن
صورتکها از پارچه کتانی ساخته می شدند و با موهای مصنوعی، همه سر وصورت بازیگر را می پوشاندند . از آنجا که عموما پذیرفته شده است که صورتکهای رومن به صورتکهای تئاتر هلنی شباهت داشتند لذا فهرستی که پولوکس از صورتکها داده، در مورد صورتکهای رومن نیز تا حدی صادق باشد. صورتکهای پانتومیم دهان بسته. بودمد ، لوسیان در سده دوم م درباره صورتکهای پانتومیم می نویسد که بسیار طبیعی تر از صورتکهای اغراق شده تراژدی بوده اند. کینتیلیان نویسنده سده اول م درباره صورتکها می نویسد که این صورتکها دو طرف داشتند، یک طرف حالتی شاد و طرف دیگر حالتی جدی داشت تا بتوان بدون تغییر صورتک حالت چهره را تغییر داد. لباس بازیگران به نسبت نوع بازی تغییر میکرد. کمدی هایی که بر اساس داستان های یونانی نوشته می شدند. (فابیولا پالیاتا) از سنت لباس در کمدی نو یونان پیروی میکردند. این لباس ها از لباس روزمره مردم آتن اقتباس می‌شدند. لباس روی جانشین لباس یونانی گردید. لباس معمول در کمدی های رومی پیراهن بلند رومی بود که بر روی آن جبه یا توگا می پوشیدند. لباس تراژدی در سنت یونانی استوار بود. لباس های تراژدی در یونان و روم به هم شبیه بوده است، زیرا لباس های فابیولا پراتکستا (تراژدی به روال رومی) احتمالا همان قرارداد های فابیولا کرپیداتا را دنبال میکرد، با این تفاوت که لباس های رومی در نمایش ها نقش اساسی تری داشته است. توگا با حاشیه های ارغوانی (توگا پراتکستا) چندان اهمیت داشت که یک شکل دراماتیک رومی نامش را از این نوع لباس گرفته است.
تئاتر رومن و جشنواره های آن
- انجام پروژه های رشته هنر(کلیه گرایش‌ها)
- انجام مقاله و پایان نامه رشته هنر.
- تماس با ما از راه واتساپ
