هنر مصر باستان

قدردانی و درک هنر مصر باستان

هنر مصر باستان را باید از منظر مصریان باستان دید تا آن را درک کرد. ماهیت تا حدودی ایستا، معمولاً رسمی، به طرز عجیبی انتزاعی، و اغلب مضاعف بسیاری از تصاویر مصری، گاه به مقایسه نامطلوب با هنر یونانی یا رنسانس متأخرتر، و بسیار «طبیعت گرایانه تر» منجر شده است. با این حال، هنر مصری ها هدفی بسیار متفاوت از این فرهنگ های بعدی داشت.

هنر برای دیده شدن نیست

در حالی که امروز ما از گنجینه های درخشان مقبره توت عنخ آمون، نقش برجسته های عالی در مقبره های پادشاهی جدید و زیبایی آرام مجسمه های پادشاهی قدیم شگفت زده می شویم، لازم است به یاد داشته باشیم که اکثر این آثار هرگز قرار نبودند دیده شوند.

نقش برجسته غرق شده نقاشی شده از پادشاه که توسط یک الهه در آغوش گرفته شده است. Tomb of Amenherkhepshef

کارکرد هنر مصر

این تصاویر، چه مجسمه‌ها و چه نقش برجسته‌ها، برای بهره‌مندی از دریافت‌کننده الهی یا مرده طراحی شده‌اند. تندیس مکانی را برای دریافت کننده تجلی و بهره مندی از اعمال آیینی فراهم کرد. بیشتر مجسمه‌ها جلوه‌ای رسمی را نشان می‌دهند، به این معنی که مستقیماً در جلو چیده شده‌اند، زیرا برای رویارویی با مراسمی که قبل از آنها انجام می‌شود طراحی شده‌اند. بسیاری از مجسمه‌ها نیز در اصل در طاقچه‌های فرورفته یا سایر تنظیمات معماری قرار داده شده‌اند – زمینه‌هایی که جلوه‌ای را حالت مورد انتظار و طبیعی خود می‌سازد.

مجسمه، اعم از الهی، سلطنتی یا نخبه، نوعی مجرای ارتباط روح آن موجود با قلمرو زمینی را فراهم می کرد. مجسمه‌های فرقه الهی (که تعداد کمی از آنها باقی مانده است) موضوع مراسم روزانه پوشاک، مسح و عطر زدن با عود بودند و در دسته‌هایی برای جشن‌های ویژه حمل می‌شدند تا مردم بتوانند آن‌ها را ببینند ، تقریباً همه آن‌ها کاملاً از دید پنهان بودند. ، اما حضور  آنها احساس می شد.

مجسمه های سلطنتی و نخبگان به عنوان واسطه بین مردم و خدایان عمل می کردند. کلیساهای خانوادگی با مجسمه پدری درگذشته می توانند به عنوان نوعی «معبد خانوادگی» عمل کنند. فستیوال هایی برای بزرگداشت مردگان وجود داشت که در آن خانواده می آمدند و در کلیسای کوچک غذا می خوردند، غذا برای زندگی پس از مرگ، گل (نماد تولد دوباره) و بخور دادن (که رایحه آن الهی تلقی می شد) ارائه می کردند. نامه های حفظ شده به ما اطلاع می دهند که متوفی فعالانه برای کمک آنها چه در این دنیا و چه در دنیا دیگر درخواست شده است.

آنچه در موزه ها می بینیم

عموماً آثاری که در موزه‌ها به نمایش گذاشته می‌شوند، محصول کارگاه‌های سلطنتی یا نخبگان بودند. این قطعات با زیبایی‌شناسی مدرن و ایده‌های زیبایی مطابقت دارند. با این حال، اکثر زیرزمین‌های موزه مملو از صدها (حتی هزاران!) دیگر اشیاء ساخته شده برای افراد پایین‌تر هستند – مجسمه‌های کوچک، طلسم‌ها، تابوت‌ها و استلاها (شبیه به سنگ قبرهای مدرن) که کاملاً قابل تشخیص هستند، اما به ندرت نمایش داده می‌شوند. این قطعات به طور کلی کیفیت کمتری را در کار نشان می دهند. گاهی اوقات با نسبت های عجیب و غریب یا ضعیف اجرا می شوند، کمتر به معنای مدرن “هنر” در نظر گرفته می شوند. با این حال، این اشیاء دقیقاً همان کارکردی را داشتند که برای صاحبانشان منفعت می‌دادند، و به همان میزان اثربخشی آن‌هایی که برای نخبگان ساخته می‌شدند.

مجسمه رامسس دوم  با اوزیریس، ایسیس و هوروس (New Kingdom). موزه مصر، قاهره

حالت های نمایش برای هنر سه بعدی

بازنمایی‌های سه‌بعدی، در عین اینکه کاملاً رسمی بودند، همچنین هدفشان بازتولید دنیای واقعی بود – مجسمه خدایان، خانواده‌های سلطنتی و نخبگان برای انتقال نسخه‌ای ایده‌آل از آن فرد طراحی شده بود. برخی از جنبه‌های «طبیعت‌گرایی» توسط مواد دیکته شده است. مجسمه سنگی کاملاً بسته بود، با بازوها نزدیک به پهلوها، موقعیت‌های محدود، ستون پشتی محکمی که تکیه‌گاه می‌داد، و فضاهای پرکننده بین اندام‌ها باقی مانده بود.

صحنه نمونه کارگران در حال شخم زدن یک مزرعه، پادشاهی میانه، اواخر سلسله ۱۱، ۲۰۱۰–۱۹۶۱ B.C.E

مجسمه‌های چوبی و فلزی، در مقابل، گویاتر بودند – بازوها می‌توانستند دراز شوند و اشیاء جداگانه را نگه دارند، فضاهای بین اندام‌ها برای ایجاد ظاهری واقعی‌تر باز می‌شد و موقعیت‌های بیشتری ممکن بود. مجسمه های سنگی، چوبی و فلزی از چهره های مالکان، اما، همگی کارکردهای یکسانی داشتند و همان نوع رسمی سازی و جلوه گری را حفظ کردند. تنها تندیس های افراد با موقعیت پایین، طیف گسترده ای از اقدامات ممکن را به نمایش می گذاشتند، و این قطعات اغلب بر روی اقداماتی متمرکز بودند که به نفع صاحبان مالک بود، نه افراد کارگر.

داوری هانفر در حضور اوزیریس، کتاب مردگان، سلسله نوزدهم، B.C.E 1275 ; موزه بریتانیا

حالت های نمایش برای هنر دو بعدی

هنر دو بعدی در نحوه نمایش جهان کاملاً متفاوت بود. هنرمندان مصری دو بعدی را پذیرفتند و به جای تلاش برای خلق مناظری که دنیای واقعی را تکرار می کرد، سعی کردند بیشترین جنبه های بازنمایی هر عنصر را در صجنه ها ارائه دهند.

هر شی یا عنصر در یک صحنه از قابل تشخیص ترین زاویه خود کشیده می شد و سپس اینها با هم جمع می شدند تا نقاشی را ایجاد کنند. به همین دلیل است که تصاویر افراد صورت، کمر و اندام آنها را به صورت نیم رخ، اما چشم و شانه ها را در جلو نشان می دهد. این صحنه‌ها تصاویر ترکیبی پیچیده‌ای هستند که اطلاعات کاملی در مورد عناصر مختلف ارائه می‌دهند، نه آن‌هایی که از یک دیدگاه طراحی شده‌اند، که در داده‌هایی که منتقل می‌کنند جامع نیستند.

صحنه جنگ پر هرج و مرج روی جعبه نقاشی شده از مقبره توت عنخ آمون (New Kingdom) موزه مصر، قاهره؛

رجیستر

صحنه ها در خطوط موازی، که به عنوان رجیستر شناخته می شوند و مرتب می شدند. این رجیسترها صحنه را جدا می کنند و همچنین خطوط زمینی را برای شکل ها فراهم می کنند. صحنه‌های بدون ثبت غیرمعمول هستند و عموماً فقط برای برانگیختن هرج‌ومرج استفاده می‌شوند. صحنه های نبرد و شکار اغلب طعمه یا ارتش های خارجی را بدون خطوط زمینی نشان می دهد. ثبت‌ها همچنین برای انتقال اطلاعات در مورد صحنه‌ها استفاده می‌شد – هر چه بالاتر در صحنه باشد، نزدیک تر است. ارقام همپوشانی نشان می دهد که موارد زیر دورتر هستند، همانطور که عناصری که در داخل ثبت بالاتر هستند.

خطوط موازی (رجیستر)

سلسله مراتب مقیاس

تفاوت در مقیاس متداول ترین روش مورد استفاده برای انتقال سلسله مراتب بود – هر چه مقیاس شکل بزرگتر باشد، اهمیت آنها بیشتر است. پادشاهان اغلب در مقیاسی مشابه خدایان نشان داده می شدند، اما هر دو بزرگتر از نخبگان و بسیار بزرگتر از میانگین مصریان نشان داده می شوند.

سلسله مراتب مقیاس

متن و تصویر

متن تقریباً با تمام تصاویر همراه بود. در تندیس، متن شناسایی روی ستون پشتی یا پایه ظاهر می‌شود و نقش برجسته معمولاً دارای زیرنویس یا متن‌های طولانی‌تری است که صحنه‌ها را کامل و دقیق می‌کند. هیروگلیف‌ها اغلب به‌عنوان آثار هنری کوچک ارائه می‌شوند، حتی اگر این تصاویر کوچک همیشه برای آنچه به تصویر می‌کشند نمی‌مانند. بسیاری از آنها به جای صداهای آوایی هستند. با این حال، برخی از آنها لوگوگرافی هستند، به این معنی که آنها برای یک شی یا مفهوم هستند.

خطوط بین متن و تصویر در بسیاری از موارد محو می شوند. به عنوان مثال، نام یک شکل در متن روی یک مجسمه به طور منظم از تعیین کننده حذف می شود (یک علامت ناگفته در انتهای یک کلمه که به شناسایی کمک می کند – برای مثال، افعال حرکت با یک جفت پای راه رفتن دنبال می شوند، نام مردان با تصویر یک مرد، نام خدایان با تصویر یک خدای نشسته و غیره پایان می یابند) در انتهای نام. در این موارد، خود نمایش این عملکرد را انجام می دهد.

هیروگلیف های برجسته در کلیسای سفید سنوسرت اول در کارناک (پادشاهی میانه)

منابع :

smarthistory.org

mfa.org

امیدواریم که مطلب هنر مصر باستان مورد توجه شما قرار گرفته باشد.

• انجام پروژه های دانشجویی رشته هنر(کلیه گرایش‌ها)
• انجام مقاله و پایان نامه رشته هنر(کلیه گرایش‌ها) مقطع کارشناسی و ارشد.
• تماس سریع با ما از راه واتساپ